Elke 30 seconden baby met geboorteafwijking in China

De milieuvervuiling in China neemt misdadige proporties aan. Volgens een recent rapport wordt er elke 30 seconden in China een baby geboren met een genetische afwijking. De oorzaak moet niet ver gezocht worden : de schaamteloze milieuvervuiling. De kosten voor de Chinese samenleving kunnen zeer hoog oplopen. Bijna één op de tien gezinnen krijgt af te rekenen met het probleem.

http://news.xinhuanet.com/english/2007-10/30/content_6973235.htm

Verkeersveiligheid : jaren talmen breekt ons zuur op

Sinds 2005 is de spectaculaire daling van het aantal verkeersslachtoffers onder Paarsgroen stil gevallen. In de laatste verkeersveiligheidsbarometer blijkt dat het aantal doden nu zelfs terug stijgt. Het gaat om een nationale tendens, die zich even goed voordoet in het Vlaamse Gewest. De paarse regering en minister Landuyt dragen mee verantwoordelijkheid voor het ambitieloze beleid van de laatste jaren. Veel maatregelen werden aangekondigd (een snelheidsbeperking voor vrachtwagens – de strijd tegen de terreinwagens – het rijbewijs met punten), maar kwamen er niet. Van intelligente snelheidsaanpassing in wagens werd geen werk gemaakt. Het aantal dodehoek-ongevallen nam terug toe, maar dat werd niet opgevolgd. Straatracen is nog altijd niet officieel verboden. De verkeerswet werd zelf afgezwakt.

Spijtig genoeg legt de nieuwe oranjeblauwe meerderheid-in-spé zo mogelijk nog minder ambitie aan de dag. Het beleid inzake verkeersveiligheid dreigt nu helemaal stil te vallen. Het Belgisch Instituut voor Verkeersveiligheid smeekt om duidelijke doelstellingen op het vlak van handhaving en meer snelheids- en alcoholcontroles. In de tekst van het regeerakkoord-in-wording vinden we geen enkel cijfer terug. De enige concrete beslissing van de oranjeblauwe onderhandelaars was om het Verkeersboetefonds af te schaffen. Met als gevolg dat het geld van de boetes niet meer noodzakelijk gebruik zal worden voor verkeersveiligheid : een duidelijke stap terug. Een andere brandende ambitie van Oranjeblauw is de liberalisering van de autokeuring.

Er is terug nood aan een ambitieus verkeersveiligheidsbeleid : het autoverkeer in centra moet beperkt worden, we moeten durven kiezen voor minder en minder snel vrachtverkeer op de weg. Waar blijft het lang beloofde rijbewijs met punten. Waar blijven de stimuli voor veilig en comfortabel fietsen, de investeringen in slimmere en veilige wagens.
In feite is er nood aan een nieuwe golf investeringen in het veiliger maken van onze wegen. Het is een schande dat de aanpak van de zwarte punten in Vlaanderen achterop loopt. Daar bovenop is een nieuwe aanpak nodig naar het model van de ‘Duurzaam veilig’-aanpak in Nederland, op basis van veiligheidsaudits en nieuwe infrastructuuringrepen zoals rijwegscheidingen en aanpassingen van kruispunten ter bescherming van fietsers en voetgangers (bv. om dodehoek-ongevallen te voorkomen).

Verkeersveiligheid zou één van de prioriteiten van het formatie-overleg moeten zijn.
Daar is alvast niets van te merken.

Een beetje chaos op het spoor

Sommige syndicalisten wilden vandaag een beetje chaos creëren op het spoor. Om aan te tonen dat een minimale dienstverlening niet zou werken. De treinreizigers werden andermaal gegijzeld.
Toch was de situatie niet zo erg verschillend van op andere dagen. Want de service is de laatste weken, maanden altijd al op het minimale af, de vertragingen zijn opnieuw de regel geworden, de chaos is er even goed als er geen vakbondsacties gevoerd worden.
Je merkt op de duur het verschil niet.
Paars zonder groen heeft nu al enkele jaren investeringen in het spoor verwaarloosd. De gevolgen zijn ernaar. Wie gelooft dat het enkel de schuld is van koperdieven?
De vakbondsmilitanten snijden weer eens in eigen vlees. De goodwill bij veel reizigers is oneindig groot. Het is bovendien een riem onder het hart als je weet dat vertragingen voor één keer misschien een doel dienen. Ook al voert men dan actie tegen eventuele beslissingen van een regering die misschien nooit het licht zal zien...

Shanghai : model van stadsontwikkeling ?

Patrick Janssens gaat met het Allerheiligenverlof op bezoek naar Shanghai. Om het model van stadsontwikkeling aldaar te gaan bewonderen. Zo luidt het. Het is een model waar projectontwikkelaars in Antwerpen of zelfs Brussel alleen maar kunnen van dromen. Ter voorbereiding van de Wereld Expo in 2010 werden naar schatting 400.000 bewoners verdreven. Alleen al voor de bouw van de prestigieuze Expo site werden 18.000 gezinnen verbannen naar de rand van de stad.

Onze burgervader wil zich ook gaan vergapen aan het "80.000 People Stadium", één van de

grootste voetbalstadions ter wereld. Kwestie van ideeën op te doen.

De burgemeester ziet het groots.

Intussen wordt Monika De Coninck die om geld verlegen zit voor de normale werking van het OCMW wandelen gestuurd.

De burgemeester droomt liever van prestigeprojecten...

Herontdekt Geweten

Bert Anciaux, kopman van Spirit, wil dat er eindelijk een eind komt aan het opsluiten van kinderen in gesloten centra. Hij dreigt zelfs met gerechtelijke stappen.

Dirk Van der Maelen, vooralsnog fractieleider van de SP.a in de Kamer, klaagt de notionele interest aan omdat bedrijven zich hiervan rijkelijk bedienen om op grote schaal belastingen te ontwijken.

Blijft het feit dat Spirit vier jaar lang een hard asielbeleid mee steunde, met inbegrip van het opsluiten van kinderen en het uitblijven van een regularisatie voor mensen zeonder papieren die al jaren wachten op gerechtigheid.

Blijft het feit dat de socialisten verschuillende golven van fiscale amnestie én de notionele interest mee goedkeurden.

In de oppositie komt men snel tot inkeer, zo blijkt.

Daar is niets op tegen. We geloven grif dat Bert en Dirk zich al lang gewrongen voelden door de houding die ze voorheen moesten aannemen.

Maar nu ineens van krommen aas gebaren en een totaal ander standpunt innemen, alsof men geen enkel verantwoordleijkheid draagt voor het verleden, is te kort door de bocht.

Een welgemeend sorry, zou op zijn plaats zijn.

Sorry, we zaten er naast.
Sorry, we konden onvoldoende wegen op het beleid.
Sorry, we vonden dit onvoldoende belangrijk om echt de strijd aan te gaan...

En dan nu zand erover. Alle bondgenoten zijn nu welkom.
In de strijd voor een rechtvaadig asielbeleid.
En in de strijd tegen fiscaal onrecht.

Bejing 1989

Yangon 2007

Total Loss In Myanmar

De repressie in Myanmar is schokkend.
Vreedzaam betogende monniken worden opgepakt, gefolterd, vermoord.
Wereldwijd wordt er geprotesteerd. En dat is hartverwarmend.
Maar in feite overheerst een gevoel van machteloosheid.
Het westen kan enkel toekijken.
De politiek kan enkel commentaar leveren. Progressieve politici doen aan opbod.
Maar de echte machthebbers laten cynisch betijen. Een multinational als TOTAL. Als wij het niet doen, zijn het anderen. En wordt het nog erger. Het argument klinkt ziekelijk vertrouwd.
En de machtige noorderbuur CHINA. De revolte op het Tien-an-men plein in 1989 is lang vergeten. Toch zijn de gelijkenissen opvallend. Net als het cynisme. De Chinezen houden de Birmese dictators de hand boven het hoofd. Geen inmenging in binnenlandse aangelegenheden, is het nieuwe parool. Ook van president en premier-in-spe Poetin. China als kampioen van de landen die het recht opeisen om straffeloos mensenrechten te schenden. De omgekeerde Carter-doctrine. En niemand regeert. Binnen enkele maanden draait de media-machine op volle toeren voor de Spelen in Bejing. Zal er iemand dan nog mogen reppen over Yangon, Tibet of de Falun Gong?